Tijd voor iets anders. Ik ga vissen op Jersey, één van de Kanaaleilanden.

 

In het maritiem museum van Saint-Hélier, dat volgens sommigen het mooiste van de wereld is, zie ik dat Jersey een bijzondere band met Oostende heeft.

In het La Hougue Bie Museum leer ik dat je er tijdens de laatste ijstijd vanuit de Belgische kust naar toe kon wandelen over wat nu de bodem van de Noordzee en het Kanaal is.

 

 

Ik vis wel een naupliuslarve van een facetotecta op. Deze diertjes zijn verwant aan zeepokken. Hun larven nemen verschillende vormen aan tijdens de groei net als bij kreeften, garnalen en copepoden.

Bijzonder is dat nog nooit een volwassen facetotecta is aangetroffen. Men vermoedt dat het parasieten van ongewervelde dieren zijn.

 

In hun naam werd het woord face verwerkt daar de cyprislarve in bovenaanzicht aan een gezicht doet denken.

 

De facetotecta op de foto is een onderaanzicht. Het zwarte punt is een oog.

 

De tekeningen komen uit "Marine Zooplankton of Southern Britain" door David V.P. Conway.

Daar ik niet veel succes heb in de surfzone besluit ik om dieper in zee te vissen. Ik kajak mee met Derek van Jersey kayak adventures in de baai van St Brélade.

 

In de grot La Cotte de St Brélade in de grote klif rechts op de foto werden vuursteen gereedschappen uit de voorlaatste ijstijd gevonden en menselijke resten uit de laatste ijstijd. Cotte is grot in het Jèrriais.

Merkwaardig zijn de copepoden bezet met diatomeeën.

De diatomeeën zouden zich zo beschermen tegen begrazing en zouden zich op de rug van de copepoden verder kunnen verspreiden.

Wanneer de copepoden vervellen zinken hun afgegooide pantsers naar de bodem waar de diatomeeën zich kunnen voortplanten.

De copepoden zouden wel nadeel kunnen ondervinden bij het voeden en de voortplanting, denkt men.

 

Sommige soorten diatomeeën die op copepoden groeien heeft men echter nog niet los ervan aangetroffen. Blijkbaar geraken die diatomeeën niet aan de nodige voedingsstoffen zonder de copepoden. Toch zouden ze niet op de copepoden parasiteren. Veel is hier nog onduidelijk.

Hoe komen de diatomeeën trouwens op de copepoden terecht?

Een ander geval waarbij de vorm van samenleven onduidelijk is tref ik aan bij een ribkwalletje bewoond door isopoden, kreeftachtigen. Hebben kwal en isopoden voordeel van elkaar of parasiteren de isopoden op de kwal? Tenminste dat was het eerste wat bij me opkwam.

Uiteindelijk blijkt er iets helemaal anders aan de hand en zijn wat er als isopoden uitziet gewoon verkleuringen van de zwemplaatjes van het kwalletje. Het voorkomen van kwalvlooien in ondermeer oorkwallen zette me op een compleet verkeerd spoor. 

Ook dieper in zee tref ik verrassend weinig diatomeeënsoorten en aantallen aan. Alleen Rhizosolenia imbricata is nog redelijk talrijk. Verder kom ik o.a. pijlwormen, platwormen, een Obelia en larven van slakken, tweekleppigen en zeepokken tegen.

Copepoden en hun larven zijn wel goed vertegenwoordigd.

 

Het is natuurlijk aangenaam als je in het plankton iets vindt dat je nog niet hebt gezien.

Dat geldt voor de volgende 3 organismen.

De eerste is een kwalletje met een zeer lange maag. Op die maag groeien nieuwe kwalletjes die zich van de moederkwal gaan afscheiden.

 

Stauridosarsia gemmifera is de nieuwe naam voor Dipurena gemmifera.

Het tweede organisme is een watervlo.

Kenmerkend voor de watervlooien is hun reuzenoog.

Het derde organisme is een worm.

Ik vermoed dat het een borstelworm is of een larve ervan.

Jersey heeft één van de grootste getijden ter wereld en terwijl ik daar ben is er een springtij met een hoogteverschil van 11m30 tussen hoog en laag water.

 

Christophe, Ray en Brian vragen me mee.  In St Clement's Bay is de getijdenzone zeer uitgestrekt. Christophe kent de weg. Hij richt zich op de Icho tower, één van de vele verdedegingstorens langs de kust. We komen bijna niemand tegen en lopen meer dan een uur lang voor we de zee bereiken.Veel inwoners van Jersey doen verre reizen maar hebben deze wonderlijke plaats met zijn vele geuren en kleuren nog nooit beleefd, zegt Christophe.

 

Vandaag wil hij kreeften vangen. Met zijn stok met haak probeert hij die uit hun hol te trekken. Hij heeft echter geen succes. De holen zijn leeg. De zee is woelig geweest en kreeften houden er volgens hem niet van als er zand voor hun hol wordt opgewoeld. Dan zien ze niks en zoeken ze dieper en helderder water op.

Hij moet zich tevreden stellen met enkele garnalen en een krab. Een gemarmerde sidderrog die verscholen zat in het zand laat hij vrij. Te mooi.

 

Het uur wordt goed in het oog gehouden want de zee komt zeer snel op. Tijdens de terugtocht zijn de meeste plaatsen waar we door moesten waden ondertussen droog gevallen maar valt de regen met bakken uit de lucht. Voor een geval van slechte zichtbaarheid heeft Christophe een kompas bij.

 

Op reis heb je allerhande ontmoetingen. Zo val ik bij Petit Port op Peter die aasgarnalen heeft opgevist in de waterplassen die tussen de rotsen blijven staan. Hij voedt die aan zijn aquariumvissen.

Aargarnalen kennen we uit het plankton van Oostende.

 

In de Greve d'Azette ontmoet ik George en Michael die zeepieren steken in een stuk getijdenzone

waar er vele duizenden in het zand huizen. Ze vertellen me over de hoge huishuren op Jersey.  Anderen wijzen me op de enorme verschillen tussen arm en rijk en over het feit dat het eiland meer en meer wordt volgebouwd. Woningen worden gekocht als belegging. Andere overeenkomsten met de Belgische kust zijn de vele bunkers uit de tweede wereldoorlog en ook hier spoelt soms nog munitie aan uit vorige oorlogen weet iemand me te zeggen die dagelijks plastic van het strand haalt. 

Mijn eerste 2 pogingen in de surfzone leveren niet veel op: veel copepoden en hun larven maar slechts een vijftal diatomeeënsoorten en zo goed als geen andere organismen.

 

Vergrotingen staan bij de afbeeldingen. Bij 32X is het beeld 3,2 mm breed, bij 100X 1,1 mm, bij 200X

0,53 mm en bij 400X 0,26 mm.

Tekst en foto's: Visscher Dan

Foto van Visscher Dan: Derek Hairon

Veel plastic heb ik niet opgemerkt tijdens mijn verblijf maar er stond dan ook meestal niet veel wind en die komt zoals bij ons overwegend uit het Zuidwesten gewaaid zodat veel baaien beschut zijn.

 

Op het strand in St Aubin's Bay viel me wel op dat grote stukken overdekt zijn met zeesla, een groen wier. Dat wijst erop dat er op die plaats te veel voedingsstoffen in het water zijn terechtgekomen vooral door de landbouw en door afvalwateren.

 

De zeeslavelden maken dat er geen licht meer tot aan de bodem geraakt en dat alle zuurstof wordt opgebruikt als de planten afsterven en verrotten. Zeepieren en schelpdieren bijvoorbeeld kunnen er niet meer leven.

 

Dat probleem is al tientallen jaren gekend aan de overkant van het water in Saint-Brieux, Bretagne. Daar is het probleem in de publiciteit gekomen door een paard dat is gestikt en door mensen die onwel zijn geworden en wellicht gestorven door de verrottingsgassen. Het is nog nooit zo erg geweest als dit jaar, zegt men. Delen van het strand werden voor het publiek verboden. De aanpak van de ellende wordt alsmaar uitgesteld.